پاییز

وقتي پاييز مي شه دلم شروع مي کنه به سوختن . براي همه ي اونايي که يک سال فراموش مي شن . نمي دونم چرا دلم براي زنبور هايي که عمرشان سر اومده . اما خيال ندارن بميرن مي سوزه . نمي دونم چرا دلم براي ميوه هاي کالي که محکومن از شاخه آويزان باشن بدون اينکه چيدن را تجربه کنن و رسيدن را ، مي سوزه نمي دانم چرا دلم براي شب پره هايي مثل خودم که تمام تابستان را به اميد پروانه شدن گذراندند اما پروانه نشدند و با همان بال هاي خاکي کثيف محقر يخ زدن ، مي سوزه نمي دونم چرا دلم واسه گنجشک ها که مجبورن بمانن . مي سوزه نمي دونم چرا دلم براي برگهاي زرد خشک بي اهميتي که حتي خودشان هم دلشان براي خودشان نمي سوزه ، مي سوزه . پاييز با همه بديهاش داره تموم ميشه